وب لاگ موسسه پرورش فرزندان برتر

 

شواهد خاصی تاثیر رژیم های غذایی را بر بهبود روند درمانی کودک اوتیسمی تایید نکرده است. این اختلال در گروه بیماری های پیچیده ای مغزی به شمار رفته و چنان چه بدون مشورت با پزشک متخصص، والدین غذاهای خاصی را از رژیم غذایی کودک  اوتیسمی حذف کنند، ممکن است آسیب های جبران ناپذیری را برای او ایجاد کنند.

معمولا کودکان دارای این اختلال، استخوان های نازکتری نسبت به سایر همسن و سالان دارند و مصرف لبنیات جهت استحکام بیشتر استخوان های آن ها ضروری است.

رژیم غذایی مناسب باید علاوه بر رفع نیازهای تغذیه کودک، باعث گردد علائم بیماری در او کاهش یابد. پزشک و متخصص تغذیه بهترین رژیم غذایی را برای کودک تجویز کرده و باعث بهبود روند درمانی می شوند.

مشکلات گوارشی مانند یبوست، درد شکم، حالت تهوع و استفراغ در گروهی از کودکان اوتیسمی نسبتاً شایع بوده که رژیم غذایی مناسب می تواند باعث رفع این علائم  شود.

با رشد کودک نیازهای تغذیه او نیز تغییر کرده و باید نسبت به این نیازها، متخصص تغذیه رژیم غذایی جدیدی طراحی نماید.

در تحقیقات بسیاری گزارش شده است که مصرف مکمل ها سبب بهبود تغذیه و کاهش علائم اوتیسم می شوند مانند:

تقویت مغز و سیستم ایمنی بدن از جمله تاثیرات مثبت مصرف اسیدهای چرب به شمار می روند. از این اسیدهای چرب به امگا 3 و امگا 6 می توان اشاره کرد که در بدن ساخته نشده و برای تامین آنها باید از غذای مناسب و یا مکمل ها استفاده کرد.

 غذاهای دریایی از منابع امگا 3 محسوب شده و با مصرف گوشت، تخم مرغ، لبنیات و روغن های گیاهی می توان امگا 6 مورد نیاز بدن را جذب کرد.

باکتری های مفید به بدن برای انجام عمل هضم کمک می کنند. این باکتری ها معمولاً در دستگاه گوارش شخص وجود دارند و هم‌چنین می توان با مصرف مکمل های پروبیوتیکی نیاز به این باکتری ها را تامین کرد.

این باکتری ها سبب کنترل تورم و التهاب نیز می شوند که هر دو اینها از علائم اختلال اوتیسم به شمار می روند.

در بین کودکان اوتیسمی کمبود ویتامین ها و مواد معدنی معمولاً شیوع زیادی دارد که به علت عادات غذایی نامناسبی است که در آنها وجود دارد.

برای تامین نیاز کودک به این مواد مغذی و برقراری تعادل در سیستم بدن او، می توان مکمل های حاوی این ویتامین ها و مواد معدنی را به او داد.

 اکنون اهمیت رژیم غذایی سالم و درست بر کسی پوشیده نیست و پزشک متخصص می تواند باعث برقراری تعادل بین روش های درمانی روان شناختی و رژیم غذایی کودک شود. یک تغذیه مناسب سبب می شود که علائم اوتیسم در کودک کم شده و دیگر درمان ها بهتر اثر نمایند.

محققان تاکنون علت دقیق بیماری اوتیسم را پیدا نکرده اند ولی به تاثیر زیاد ژن های شخص در ابتلا به این اختلال اتفاق نظر دارند. اگر چه گروهی از پزشکان معتقدند چنان چه مادر بارداری در تماس با مواد شیمیایی خاصی قرار گیرد، نوزاد با اختلالاتی متولد می شود ولی تاکنون راهی برای تشخیص اوتیسم در نوزاد متولد شده اعلام نشده است.

برای کاهش خطر ابتلا نوزاد به اختلال اوتیسم روش های زیر توصیه می شود:

زندگی سالم

مادر باردار حتما باید چکاب های ماهانه را جدی گرفته و از رژیم غذایی مناسب همراه با ویتامین های مختلف استفاده نماید. همچنین توصیه می گردد که مادر باردار نسبت به ورزش و مراقبت های قبل از زایمان بی اهمیت نباشد.

عدم استفاده از دارو در زمان بارداری

جهت استفاده از هرگونه دارو حتما باید با پزشک صحبت کرد. از مصرف هرگونه داروی ضد تشنج بدون مشورت با پزشک جداً باید خودداری شود.

عدم استفاده از مشروبات الکلی

در دوران بارداری، مادر نباید هیچ زمانی از مشروبات الکلی  مصرف کند.

درمان مشکلات سلامتی موجود

چنان چه شخصی به بیماری سلیاک یا بیماری فنیل کتونوری ابتلا است، جهت کنترل این اختلالات حتما باید به توصیه پزشک متخصص اهمیت دهد.

انجام واکسیناسیون

دریافت واکسن سرخچه ( سرخک آلمانی ) قبل بارداری ضروری است. انجام این عمل سبب می شود که فرد به اوتیسم مرتبط با سرخچه مبتلا نگردد.

تشخیص اختلال اوتیسم، معمولاً در سنین پایین اتفاق می افتد. والدین باید به علائمی مانند نداشتن تماس چشمی، حرکات تکراری و اختلالات حسی کودک توجه نمایند. همچنین متخصص اطفال تمام کودکان را از نظر علائم مربوط به این اختلال ارزیابی می کنند‌.

 در موارد بسیاری، تشخیص ابتلا به طیف بیماری اوتیسم قبل از سن دو سالگی رخ می دهد. گاهی دیده شده که برای تعدادی از کوکان تشخیص درست رخ نداده و آنها برچسب ناتوانی ذهنی دریافت کردند. در اکثر مواقع تشخیص اختلال اوتیسم از بیماری هایی مانند کمبود توجه، وسواس و یا اختلالات روانی که درمان آن ها نیز به سختی صورت می گیرد، جلوگیری می کند.

زمانی که برای یک کودک در خانواده اختلال اوتیسم تشخیص قطعی داده شد، والدین و سایر اعضا به دنبال نشانه هایی از ابتلا به این بیماری در خود هستند. عده ای نیز زمانی متوجه ابتلا خود می شوند که برای بیماری دیگری تحت مراقبت پزشکی قرار می گیرند.

 گاهی بعضی از افراد به علائم و نشانه های خود دقت می کنند تا متوجه شوند به این اختلال دچار شده اند یا خیر. توجه به این نکته ضروری است که جهت تشخیص اوتیسم در افراد بالغ روش مشخصی کشف نشده است و پیداکردن متخصص اوتیسم بزرگسالان به سختی انجام می گیرد.

جهت تشخیص اوتیسم بزرگسالان آزمون های خود ارزیابی طراحی شده است که به تایید بسیاری از کارشناسان نرسیده اند. اگرچه این روش ها به تشخیص دقیق، کمک چندانی نمی کنند ولی برای صحبت و مشورت با پزشک، کمک کننده هستند.

از جمله دلایلی که باعث می شود، تشخیص اوتیسم بزرگسالان به سختی صورت گیرد، می توان به توانایی مدیریت و پنهان کردن علائم توسط فرد بزرگسال و هم چنین سخت پیدا کردن اطلاعات راجع به کودکی شخص و میزان توسعه او اشاره کرد.

در زمان تشخیص اوتیسم کودکان، جهت ارزیابی درست، والدین اطلاعات خوبی را در اختیار پزشک قرار می دهند ولی برای فرد بزرگسال چنین وضعیتی امکان پذیر نیست. تشخیص اوتیسم در افراد بالغ به سختی صورت می گیرد و مهمترین مسئله این است که شخص با توجه به این  علائم، مهارت هایی جهت کنترل ضعف های خود کسب کند.

در سال 2018، مرکز کنترل و پیش گیری آمریکا گزارشی از میزان شیوع اوتیسم در میان کودکان آمریکا منتشر کرد. طبق این گزارش مشاهده شد که از 59 تولد، یک نفر به این اختلال مبتلا است و روز به روز این آمار افزایش می یابد.

 فراوانی این اختلال در کل دنیا را سازمان جهانی بهداشت از هر 160 تولد، یک نفر اعلام کرد. طبق آمار منتشر شده، میزان مبتلایان به اوتیسم در ایران از هر 150 نوزاد متولد شده، یک نفر است.

رشد اجتماعی

وجه تمایز اوتیسم و اختلالات طیف در خودماندگی با سایر اختلالات رشدی، مشکل در رشد اجتماعی است. افراد مبتلا به اوتیسم دارای مشکلات اجتماعی هستند و قادر به درک احساسات دیگران نیستند. در سن پایین اختلال در رشد اجتماعی به خوبی قابل تشخیص بوده و این نوزادان به محرکات توجه چندانی ندارند و نسبت به سایر همسن و سالان کمتر لبخند زده  و حتی نسبت به اسم خود واکنش نشان نمی دهند.

نوزاد نوپا مبتلا به اوتیسم از نظر اجتماعی با سایرین تفاوت زیادی دارد، به طور مثال تمایل چندانی به تماس چشمی نشان نمی دهد و جهت برقراری ارتباط با سایرین، سعی می کند که دست بدهد.

 در سنین 3 تا  5، کودک مبتلا به اوتیسم درک اجتماعی کمی داشته و تمایلی به ارتباط با دیگران نشان نمی دهد حتی نسبت به احساسات دیگران قادر به بروز عکس العمل نیست.

 از دیگر مشخصه آنها می توان به عدم برقراری ارتباط کلامی و نوبت گیری اشاره کرد اما دلبستگی خاصی نسبت به مراقبان اولیه بروز می دهند.

وابستگی امنیتی کمی در رفتار این کودکان دیده شده که بسته به میزان رشد ذهنی کودک سطح آن کم یا افزایش می یابد.

زمانی که از کودک و فرد بالغ مبتلا به اوتیسم آزمون های بازشناسی چهره و احساسات گرفته شود، مشاهده می شود امتیاز بالایی کسب نمی کنند.

بسیاری از مردم فکر می کنند، فرد اوتیسمی تنهایی را انتخاب می کند در حالیکه شخص در برقراری و حفظ ارتباط با دیگران دچار مشکل است. برای تعیین میزان تنهایی این اشخاص ملاک تعداد دوست نبوده، بلکه کیفیت دوستی اهمیت دارد.

کیفیت زندگی افراد اوتیسمی در دوستی های اجباری بیشتر تغییر کرده و در موارد بسیاری رفتار خشونت آمیز، خشم و پرخاش در رفتار افراد مبتلا به این اختلال مشاهده شده است. طبق تحقیقات صورت گرفته در کودکان اوتیسمی، ارتباطی بین عقب افتادگی و رفتار خشونت آمیز و از بین بردن وسایل وجود دارد. در سال 2007 گزارشی از یک مطالعه منتشر شد که در آن 60 درصد والدین کودکان اوتیسمی اعلام کردند، کودکان آنها رفتار خشونت آمیز شدید‌، در یک بازه زمانی داشته اند. همچنین مشخص شده که در کودکانی که دارای آسیب زبانی شایع اند، معمولاً رفتار خشن همراه با کج خلقی دیده می شود.

در مطالعه ای که در سال 2008 در سوئد بر روی بیماران با سن 15 سال یا بیشتر که اختلال اوتیسم همراه با رفتار خشن داشتند انجام گرفت، مشاهده شد که دارای اختلالات روان شناختی همچون سایکوز هستند.

مهارت های اجتماعی

کودک درگیر با اختلال اوتیسم نمی تواند به خوبی با دیگران ارتباط بگیرد. از بارزترین علائم این اختلال، مشکلات مربوط به مهارت های اجتماعی است حتی اگر شخص مبتلا، علاقه به برقراری ارتباط نزدیک با دیگران داشته باشد ولی به علت اینکه نمی داند به چه نحوی آن را انجام دهد، تنها می ماند.

چنانچه یک کودک درگیر این مشکل شود، علائم اجتماعی را نشان می دهد که یک نوزاد 10-8 ماهه دارد. این علائم شامل:

• کودک در یک سالگی نمی تواند در برابر شنیدن نام خود، عکس العملی نشان دهد.
• تمایلی به بازی، اشتراک و یا حرف زدن با دیگران در این فرد مشاهده نمی شود.
• تنهایی را بر حضور در جمع ترجیح می دهد.
• تماس جسمی را دوست ندارد.
• تمایلی به تماس چشمی نشان نمی دهد.
• در هنگام ناراحتی، به دلداری دیگران علاقه ای ندارد.
• درک احساسات دیگران برای او سخت است.
• زمانی که دیگران سعی می کنند تا او را بلند کرده یا به آموزش راه رفتن بپردازند، مقاومت می کند.

ارتباطات کلامی

حدوداً 40 درصد از کودکان درگیر با اوتیسم هیچ حرفی نمی زنند و بین 30-25 درصد فقط می توانند بعضی از مهارت های کلامی را در دوران کودکی یاد بگیرند اما با افزایش سن این توانایی را از دست می دهند. عده ای دیگر از کودکان اوتیسمتیک، شروع حرف زدن آنها دیرتر رخ می دهد. اکثر افراد مبتلا به این اختلال در زمینه گفتار با مشکلاتی مواجه هستند مانند:

• در حرف زدن و به دست آوردن مهارت های گفتاری با تاخیر مواجه هستند.
• صدای یکنواخت و رباتیک دارند.
• مشکل پژواک جویی (تکرار کلمات) در گفتار آن مشاهده می گردد.
• این اشخاص در زمینه کاربرد ضمایر با مشکل مواجه هستند (مثلا به جای تو، از ضمیر من استفاده می کند).
• زبان اشاره را به ندرت به کار می برند و یا اصلاً تمایلی به استفاده از آن نشان نمی دهند و نسبت به اشاره دیگران هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
• در تشخیص کنایه و شوخی دیگران، توانایی لازم را ندارند.

الگوهای رفتاری

در کودکان مبتلا به اوتیسم رفتارهای غیر طبیعی دیده می شود. مثال هایی از این مورد شامل:

• رفتارهایی که تکراری هستند همچون تکان دادن مداوم دست و بدن، پریدن یا چرخ خوردن
• قدم زدن مداوم و رفتارهایی به شکل غیرطبیعی و بیش از حد
• علاقه زیاد به برخی از فعالیت ها و اشیا خاص
• چسبیدن به روال های خاص و ابراز ناراحتی زمانی که تغییر در این روال دیده شود
• نسبت به لمس، نور و صدا حساسیت زیاد دیده می شود.
• شرکت نکردن در بازی های وانمودی یا تقلید رفتار سایرین
• بهونه گرفتن از همه چیز
• بی نظمی و شلختگی
• فعالیت های تکانشی و بدون فکر
• بروز رفتارهای هجومی با خود شخص و دیگران
• توجه کوتاه مدت به امور

ارتباط با محیط بیرون

مهارت های گفتاری طبیعی جهت برقراری ارتباط در بین 30 تا 50 درصد افراد مبتلا به اوتیسم دیده نمی شود. مشکلات در برقراری و ایجاد ارتباط از سنین پایین زندگی کودک قابل تشخیص هستند و ممکن است شامل دیر شدن در شروع babbling، اشارات و حالات غیر طبیعی، کم شدن میزان حساسیت و عکس العمل مناسب باشند‌.

 در سن 2 و 3 سالگی توانایی صدا سازی تکی و تکراری، ساخت کلمه و جمله در کودک اوتیسمی نسبت به سایر همسن و سالان دیده می شود. این کودک قادر نیست حالت های بدنی را با جملات درست هماهنگ نماید. طرح درخواست و اشتراک تجربه با سایرین کمتر صورت می گیرد و آنها به تکرار کلمات بقیه می پردازند و توان استفاده درست از ضمایر را در جملات ندارند.

از دیگر مشخصه کودک اوتیسمی، نقض توجه می توان نام برد. به طور مثال زمانی که یک شخص در حال نقاشی است، کودک به دست توجه بیشتری نشان می دهد تا نقاشی که در حال کشیدن است.

 مشکل در تمرکز به یک وسیله و استفاده از آن یا حتی حرف زدن راجع به آن در کودکان اوتیسمی شیوع زیادی دارد. رفتار والدین نخستین الگو برای کودک است و جهت تربیت درست، خانواده ها باید به این نقش اهمیت دهند. فراهم کردن محیط مناسب همراه با آرامش و افزایش آگاهی والدین برای تربیت فرزندان ضرورت بسیاری دارد.

در دو تحقیقی که بر روی کودکان مبتلا به اوتیسم و دارای عملکرد بالا در سنین 8 تا 15 و افراد بالغ صورت گرفت، در مهارت های پایه ای زبان که شامل لغت و هجی کردن بود، در کودکان نتایج مشابه و افراد بالغ نسبت به گروه کنترل نتایج بهتری مشاهده شد. اما در تمارینی که شامل زبان کنایه ای، درکی و استنتاجی بود، گروه کنترل نتیجه بهتری به دست آوردند. از این تحقیق و نتایج آن مشخص شد افرادی که در تماس و برقراری ارتباط با کودکان اوتیسمی هستند، فکر می کنند که این کودکان درک بالاتری دارند.

طبق پژوهش ها دلیلی برای اثبات اینکه واکسن ها باعث اوتیسم می شوند مشاهده نگردیده است. برای ارتباط بین ابتلا به اوتیسم و واکسن ها مطالعات بسیاری انجام شده است که وجود چنین ارتباطی تایید نشد.

در ارتباط واکسن سرخرگ-اوریون، سرخچه (MMR) با بروز اوتیسم در سال 1998 در انگلیس مقاله ای منتشر شد که طبق نتایج آن بیان شد واکسن سه گانه سرخرگ-اوریون، سرخچه (MMR)، عامل اوتیسم است. اگر چه در این پژوهش بررسی فقط بر روی 12کودک، صورت گرفت ولی نتایج آن جنجال بزرگی  در بین مردم و جامعه پزشکی ایجاد کرد.

نتایج این مطالعه سبب شد که برای اثبات این ارتباط، پزشکان دیگری نیز مطالعاتی را انجام دهند. در حدود 12 مطالعه که پس از آن صورت گرفت هیچ ارتباطی بین واکسن سه گانه و بروز اوتیسم را تایید نکردند.

در پژوهشی که بعداً انجام گرفت مشکلاتی که در اجرای مطالعه سال1998 وجود داشت را بیان نمودند که موجب رد نتایج این مقاله شد تا این مقاله باعث سردرگمی دیگر پژوهش ها نشود. همچنین مشخص شد که نیم میلیون دلار به پژوهشگر ارشد پژوهش که به دنبال اثبات ارتباط بین واکسن ها و ابتلا به اوتیسم بود پرداخت شده است که از دلایل دیگر ناکارآمدی مطالعه صورت گرفته به شمار می رود.

بعد از گذشت یک سال از مقاله جنجال برانگیز انگلیسی، نسبت به ماده ای که در واکسن کودکان مصرف می شد نیز نگرانی هایی در بین عموم مردم و پژوهشگران به وجود آمد.

تیمروزال نام ماده ای است که در واکسن کودک استفاده شده که در آن جیوه وجود دارد. فلز جیوه در سطح بالا به مغز و کلیه ها آسیب می رساند. برای جلوگیری از رشد باکتری ها و قارچ ها، پزشکان در واکسن ها از تیمروزال استفاده می کردند. اگر چه شواهدی دال بر اینکه مقادیر کم آن نیز باعث آسیب می شود مشاهده نگردید ولی تا سال 2001 دیگر در بیشتر واکسن های کودکان از این ماده استفاده نشد.

جهت اثبات ارتباط اوتیسم با تیمروزال محققان دو گروه از کودکان را با یکدیگر مقایسه کردند. گروه اول کودکانی بودند که واکسن های حاوی این ماده را دریافت کردند، گروه دوم یا کنترل، کودکانی بودند که این واکسن ها را دریافت نکردند، که نتایج آن نگرانی های به وجود آمده را تایید نکرد.

 در آمریکا مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، جهت بررسی ارتباط بین تیمروزال و ابتلا به اوتیسم، 9مطالعه مختلف انجام داد. هیچکدام از این تحقیقات این ارتباط را اثبات نکردند. همچنین مشاهده شد که با وجود حذف ماده تیمروزال از واکسن کودکان، همچنان میزان ابتلا کودکان به اوتیسم در حال افزایش است.  امروزه در واکسن هایی که برای بیماری های دیفتری، کزاز و سیاه سرفه تجویز می شود مقادیر بسیار کمی از این ماده به کار می رود.

محققان بررسی کردند که آیا همه واکسن هایی که برای کودک کمتر از دو سال تجویز می شود، تاثیری بر بروز اوتیسم دارد یا خیر. برای کودک در15ماه اول زندگی، 25 نوبت واکسن تجویز می شود. نگرانی عده ای از این بابت بود که ممکن است وقتی کودک همه این واکسن ها را دریافت کند، ابتلا به اوتیسم در او توسعه یابد.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها برای مقایسه شیوع ابتلا به اوتیسم به مقایسه دو گروه پرداخت. گروه اول که تمام واکسن ها را طبق برنامه تجویزی دریافت کردند. گروه دوم یا کنترل، کودکانی بودند که واکسن دریافت نکرده و یا با تاخیر دریافت کردند. پژوهشگران هیچ گونه تفاوتی در شیوع این دو گروه گزارش نکردند.

 سرانجام در سال 2004 گزارشی در ارتباط با این موضوع توسط کمیته بازرسی سلامت و ایمن سازی انتشار یافت. محققین به بررسی تمام پژوهش هایی که درباره ارتباط بین ابتلا به اوتیسم و واکسن ها صورت گرفته، پرداختند. آنها در گزارشی 200 صفحه ای اعلام کردند هیچ گونه شواهدی دال بر ارتباط بین واکسن ها و اوتیسم وجود ندارد.

بیماری اوتیسم چیست + علت، علائم و درمان اوتیسم